در حالی که بسیاری از شاخه‌های پزشکی مدت‌هاست که می‌خواهند سلامت از راه دور را به طور کامل بپذیرند، خطرات و موانع خاصی وجود دارد که ادغام کامل سلامت از راه دور را حتی در بهترین کیفیت منع می‌کند . برای شروع، این که آیا یک متخصص می‌تواند به طور کامل تجربه معاینه حضوری کنار بگذار، مورد تردید است. اگرچه پیش‌بینی می‌شود که سلامت از راه دور جایگزین بسیاری از مشاوره‌ها و سایر تعاملات بهداشتی خواهد شد، اما هنوز نمی‌تواند به طور کامل جایگزین معاینه فیزیکی شود، این امر به ویژه در تشخیص بیماران جدید، توانبخشی یا ارزیابی سلامت روانی صادق است.

مزایای ناشی از سلامت از راه دور، ابزارهای رایج ارائه مراقبت های بهداشتی را که هم در قانون و هم در عمل دیده شده اند را به چالش می کشد. بنابراین، کاربرد روزافزون سلامت از راه دور بر نیاز به مقررات، دستورالعمل‌ها و قوانین به‌روز شده تأکید می‌کند که منعکس‌کننده روندهای فعلی و آینده اقدامات مراقبت‌های بهداشتی است. سلامت از راه دور امکان مراقبت به موقع و انعطاف پذیر را برای بیماران در هر کجا که ممکن است فراهم می کند. اگرچه این یک مزیت است، اما حریم خصوصی ، ایمنی ، اخلاق پزشکی و بازپرداخت هزینه های درمانی را نیز تهدید می کند . هنگامی که یک پزشک و بیمار در مکان‌های مختلف هستند، تشخیص اینکه کدام قوانین اعمال می‌شوند، دشوار است. هنگامی که مراقبت های بهداشتی از مرز کشورها عبور می کند، نهادهای دولتی مختلف به منظور تنظیم و حفظ سطح مراقبتی که برای بیمار یا مصرف کننده سلامت از راه دور تضمین می شود، درگیر می شوند.

نمونه‌ای از این محدودیت‌ها شامل زیرساخت‌های بازپرداخت فعلی آمریکا است، جایی که Medicare هزینه خدمات بهداشتی از راه دور را تنها زمانی بازپرداخت می کند که بیمار در منطقه ای زندگی می کند که کمبود متخصص دارند یا در شهرستان های محروم خاص. این منطقه بر اساس این که آیا یک مرکز پزشکی در نزدیکی خانه بیمار وجود دارد یا نه تعریف می شود. Medicare فقط خدمات ویدیوی زنده (همزمان) را بازپرداخت می کند، نه نظارت بر سلامت و بهداشت بیمار از راه دور (اگر شامل ویدیوی زنده نباشد). برخی از بیمه‌گران در حال حاضر هزینه‌های سلامت از راه دور را بازپرداخت می‌کنند، اما هنوز همه آنها این کار را نمی‌کنند. بنابراین، ارائه دهندگان و بیماران باید قبل از ادامه، تلاش بیشتری برای یافتن بیمه گذاران مناسب انجام دهند. مجدداً در آمریکا، ایالت ها معمولاً متخصصین را وادار می کنند برای انجام جراحی در آن ایالت مجوز طبابت داشته باشند بنابراین آنها تنها زمانی می­توانند خدمات ارائه دهند که برای مکانی که خود زندگی نمی کنند اما خدمات ارائه می­دهند نیز مجوز دریافت کرده باشند

قوانین و مقررات خاص تر و گسترده تر باید به همراه فناوری تکامل یابند و باید کاملاً مورد توافق قرار گیرند، برای مثال، آیا همه پزشکان در هر جامعه ای که خدمات بهداشتی از راه دور ارائه می دهند به مجوز کامل نیاز دارند یا ممکن است مجوز از راه دور با استفاده محدود وجود داشته باشد؟ آیا مجوز استفاده محدود همه مداخلات بالقوه سلامت از راه دور یا فقط برخی از آنها را پوشش می دهد؟ اگر یک وضعیت اورژانسی رخ دهد و پزشک نتواند کمک فوری ارائه دهد، چه کسی مسئول خواهد بود – آیا شخص دیگری باید همیشه در زمان مشاوره در اتاق با بیمار باشد؟ در زمان وقوع تخلف یا اقدام نادرست، قانون کدام ایالت، شهر یا کشور اعمال می شود؟

یکی از اقدامات حقوقی اصلی که تاکنون در سلامت از راه دور انجام شده است، مسائل مربوط به تجویز آنلاین بوده است و اینکه آیا می توان یک رابطه مناسب پزشک و بیمار را به صورت آنلاین برقرار کرد تا تجویز را ایمن نمود، و این موضوع نیاز به بررسی دقیق دارد. ممکن است لازم باشد که پزشک و بیمار شخصاً یک بار قبل از انجام نسخه‌نویسی آنلاین یکبار یکدیگر را ملاقات کنند، یا اینکه حداقل یک کنفرانس ویدیویی زنده برگزار شود، نه فقط تکمیل پرسشنامه‌ها یا نظرسنجی‌های غیرشخصی شده برای تعیین نیاز بیمار.